17.11- 23.12 2023
PREVIEW : 16.11
David Crunelle doesn’t believe in it anymore. Done for good, we might as well go out with a bang. In a world that’s on a downward spiral and has no intention of deviating from its trajectory, nothing really matters anymore. And since our civilization doesn’t seem to have any intention of ridding itself of its destructive manias, we might as well preserve its beauties too, and create until the end.
Our society has manufactured images. By the ton, by the billions. So much so that what was so precious to humanity over the millennia has now lost almost all its value. Our garbage cans are full of this priceless trash, the traces of our departed, of outdated beauties once popular.
David Crunelle, an avid ragpicker of past splendors, uses them to recreate the beautiful – dare we say it – works destined to cast a final glow, a moment, before their disappearance in the blaze of a dying world.
To do this, he constructs his works like quilts, taking up craft patterns as complex as they are underestimated, seeking to push them, technically, ever further. He inserts salvaged images, like photopolymer holograms, forgotten survivors of a bygone past, whose production has long since ceased.
It’s no longer time to hope, fight or cry. It’s time to die in style, holding on to images, objects, the fascination of kaleidoscopes and holographic magic until the very end. In a world that is self-destructing, David Crunelle recomposes what we have loved and admired so much. He turns them into derisory amulets that will accompany us to the grave. Will they ever bear witness to what we once were? That would be too much to hope for. But here they are. We look at them, and perhaps we suffer a little less. That’s already something.
David Crunelle n’y croit plus. Foutu pour foutu, autant crever en beauté. Dans un monde qui court à sa perte et n’entend pas dévier de sa trajectoire, rien n’a plus vraiment d’importance. Et puisque notre civilisation ne semble pas avoir l’intention de se débarrasser de ses manies destructrices, autant en conserver également les beautés, autant créer jusqu’à la fin.
Notre société en a fabriqué des images. Par tonnes, par milliards. À tel point que ce qui, des millénaires durant, fut si précieux à l’humanité a aujourd’hui perdu quasiment toute valeur. Nos poubelles sont pleines de ces inestimables déchets, des traces de nos disparus, de beautés surannées autrefois prisées.
David Crunelle, avide chiffonnier des splendeurs passées s’en sert pour recréer du beau – osons le mot –, des œuvres destinées à jeter un dernier éclat, un instant, avant leur disparition dans le brasier d’un monde qui meurt.
Pour ce faire, il construit ses œuvres comme des quilts, reprenant des schémas artisanaux aussi complexes que méconsidérées, cherchant à les pousser, techniquement, toujours plus loin. Il y insère des images sauvées, comme des hologrammes en photopolymères, survivants oubliés d’un passé révolu, dont la production a cessé depuis longtemps.
Il n’est plus temps d’espérer, de lutter, de pleurer. Il est temps de mourir en beauté, en tenant jusqu’au bout aux images, aux objets, à la fascination des kaléidoscopes, à la magie holographique. Dans un monde qui s’autodétruit, David Crunelle recompose ce que nous avons tant aimé et admiré. Il en fait de dérisoires amulettes qui nous accompagneront au tombeau. Témoigneront-elles un jour de ce que nous fûmes ? Ce serait trop d’espoir encore. Elles sont là. Nous les regardons. Et peut-être souffrons-nous un peu moins. C’est déjà ça.
David Crunelle gelooft er niet meer in. Het is allemaal voorbij, dus we kunnen net zo goed met een knal weggaan. In een wereld wereld die in een neerwaartse spiraal zit en niet van plan is om van zijn traject af te wijken, maakt niets echt meer uit. En aangezien onze beschaving niet van plan lijkt om van haar destructieve manieën af te komen, kunnen we net zo goed de schoonheid ervan bewaren en creëren tot het einde. Onze maatschappij heeft beelden gefabriceerd. Per ton, per miljard. Zo veel zelfs dat wat zo waardevol was voor de mensheid door de millennia heen, nu bijna al zijn waarde heeft verloren.
Onze vuilnisbakken zitten vol met deze onbetaalbare rommel, de sporen van hen die ons zijn voorgegaan, van verouderde schoonheden die ooit werden gewaardeerd.
David Crunelle, een fervent verzamelaar van de pracht en praal van het verleden, gebruikt ze om de mooie – durven we het te zeggen – werken die bestemd zijn om een laatste gloed te werpen, een moment, voordat ze verdwijnen in het inferno van een stervende wereld. Om dit te doen, construeert hij zijn werken als QUILTS, met behulp van ambachtelijke technieken die even complex als onderschat zijn, op zoek om ze, technisch, steeds verder te duwen. Hij voegt geredde beelden toe, zoals hologrammen gemaakt van fotopolymeren, van een vervlogen verleden waarvan de productie allang is gestopt. Het is niet langer tijd om te hopen, te vechten of te huilen. Het is tijd om mooi te sterven, met beelden, objecten, de fascinatie van caleidoscopen, de magie van holografie.
In een wereld die zichzelf vernietigt, stelt David Crunelle opnieuw samen waar we zoveel van hebben gehouden en bewonderd. Hij verandert ze in bespottelijke amuletten die ons naar het graf zullen begeleiden. Die ons vergezellen naar het graf. Zullen ze op een dag getuigen van wat we ooit waren? Dat zou te veel zijn om op te hopen. Ze zijn er. We kijken naar ze. En misschien lijden we een beetje minder. Dat is al iets!
